Review: The Quiet Man

Review: The Quiet Man – Sommige games gaan voor de beste gameplay, andere games gaan voor de beste graphics. En dan heb je nog games die voor het verhaal gaan, iets wat The Quiet Man duidelijk wil overbrengen. Nu heb je het vast al ergens gehoord of gelezen: The Quiet Man speel je in eerste instantie zonder geluid, wat er dus voor zorgt dat het verhaal gewoonweg niet te volgen is. Het idee van de ontwikkelaar was dat jij zelf invulling gaf aan het verhaal totdat de “Answered” update verscheen, waarmee je The Quiet Man voor een tweede keer zou spelen, maar dan mét geluid. Maakt dit The Quiet Man nu enigszins beter? Geef me een momentje terwijl ik met veel gekreun en gesteun deze woorden voor jullie uit tik.

De pracht van stilte

In The Quiet Man word je voor ongeveer twee derde getrakteerd op Full Motion Video (FMV) cut-scènes en de rest bestaat uit de daadwerkelijke gameplay. We volgen een jongeman genaamd Dane, ofwel ‘The Quiet Man’. Dane is doof en werkt voor zijn jeugdvriend Taye, een mannetje uit de onderwereld. Dane en Taye zitten achter een andere jongen uit hun jeugd aan, genaamd Isaac, die vroeger de moeder van Dane heeft neergeschoten. Het sterven van zijn moeder zorgde er voor dat hij meerdere jeugdtrauma’s heeft opgelopen en heeft moeten doorstaan, zoals mishandeling door zijn vader. Taye geeft Dane de klus om Lala, een vrouw die verdacht veel op Dane z’n moeder lijkt, veilig naar een club te brengen, maar zij wordt daar ontvoerd. Aan jou dus de taak om haar veilig terug te brengen.

Hadden ze hun waffel maar gehouden

Eerlijk is eerlijk, het geluid voegt niet bijzonder veel toe aan deze game. Als het iets doet, is het wel laten zien hoe amateuristisch deze titel eigenlijk wel niet is. De FMV cut-scènes zijn van middelbareschoolproject kwaliteit en de voice-acting in de game zelf voelt ook gewoon raar aan en lijkt niet goed aan te sluiten. Daarnaast is de lipsync ook nog eens niet in orde. Als het geluid iets doet, dan is het jou een naar gevoel geven. Want ja, bij de eerste playthrough geef je inderdaad een eigen draai aan het verhaal, om er vervolgens achter te komen dat het allemaal veel deprimerender is dan je in eerste instantie dacht. Dat moeten we de ontwikkelaar wel nageven; er is inderdaad een behoorlijke twist zodra je het geluid erbij hebt.

Mogen we alsjeblieft de ontwikkelaar slaan? Alsjeblieft?

Goed, de gameplay. Houd jij van de hele tijd hetzelfde knopje induwen? Vind jij het geweldig om je karakter ineens door een halve ruimte heen te zien glijden met een vijand in zijn handen om een vechtanimatie juist af te laten spelen? Lijkt het jou ook zo vet om iemand te slaan om vervolgens jouw vuist geheel door zijn lichaam heen te zien gaan en waarbij de game nadien zegt: Nah, je raakte hem niet? Dan is The Quiet Man precies waar jij naar op zoek bent. Nu lijken mij liefhebbers van het bovenstaande wel een échte niche, maar ach… er zijn ook mensen met een voetenfetisj. En vanuit dat perspectief zeggen wij: Liever dat dan deze rommel!

Ergens op drie kwart van de game kwamen we erachter dat we een supermove tot onze beschikking hadden. Deze is overigens altijd hetzelfde en lijkt zich gewoon op willekeurige momenten te willen activeren. Maar blijkbaar moet je hier de L1 knop voor indrukken. Kijk ons er niet op aan, de besturing word je uitgelegd door middel van rare cryptische beelden in het pauze menu. Wanneer je een knop indrukt, zie je een mannetje gemaakt uit neon balken een bepaalde beweging uitvoeren die de actie moet simuleren die je met deze knop maakt. Je haalt hier echter helemaal niets uit. Waarschijnlijk wilde de ontwikkelaar hier “kunstzinnig” mee doen, maar wat ons betreft is het gewoon vervelend en onduidelijk.

We zijn doof, niet blind

Wanneer je van de FMV naar de daadwerkelijke gameplay graphics gaat, wordt het er niet bepaald zonniger op. Gek genoeg zien sommige omgevingen waar je in terecht komt er behoorlijk sfeervol uit, mede door de belichting en soms zéér overdreven bloom-effecten. Plekken die je als sfeervol zou moeten zien, zoals een nachtclub, zien er dan weer totaal niet uit. Er zijn zo’n vier type vijanden en tegen het einde aan krijg je de ene na de andere bossfight. Met uitzondering van één versla je ze allemaal door continue op hetzelfde knopje te drukken. De totale game duurt overigens niet lang, want na zo’n tweeënhalf uur ben je er wel doorheen. Maar door de “replay value”, gezien je de tweede keer dit rampenplan nog eens mee kan maken mét geluid, ben je dus zo’n vijf uur van je leven kwijt.