Review: Omen of Sorrow

Review: Omen of Sorrow – Dat wat algemeen bekendstaat als de ‘Universal Monsters’ geen garantie tot succes biedt, is vorig jaar nog maar eens pijnlijk duidelijk geworden uit het grandioos falen van de nieuwe The Mummy. Die productie probeerde zo krampachtig een nieuwe franchise uit de grond te stampen door elementen te combineren die eigenlijk niet zo goed in elkaar passen, dat zelfs superster Tom Cruise het geheel niet van wat ‘schwung’ kon voorzien. Het resultaat? Een wereldwijde pandoering van critici én publiek, niet meteen een te benijden scenario. Dan vergaat het Omen of Sorrow beter, een kleine fighting game die net als Universal zijn inspiratie ging halen bij de grootmeesters van de gotische horror. Het resultaat is fijn en charmant, maar vergeet bij vlagen dat een vechtspel ook op langere termijn moet blijven boeien.

Veel blabla

Het startscherm – met een houten windmolen op de achtergrond die onheilspellend in vlammen opgaat – doet het beste vermoeden. Niet alleen tovert het schouwspel meteen het gepaste Halloweensfeertje op je scherm, de molen deed me ook nostalgisch terugdenken aan de film Van Helsing. Wie zich deze schaamteloze brok popcornfun uit 2004 nog herinnert, zal beamen dat er best wat plezier te beleven valt aan Hugh Jackmans van de pot gerukte kruistocht tegen al wat slecht en satanisch is. Net als die actiefilm brengt ook Omen of Sorrow een aantal literaire horroriconen tot leven in hetzelfde universum, om hen vervolgens zonder al te veel poespas de wapens tegen elkaar te laten opnemen. Waar Van Helsing echter op verhaalvlak nog ietwat logisch in elkaar stak, is het plot van Omen of Sorrow minder toegankelijk.

Ik zeg ‘minder toegankelijk’, maar ik bedoel eigenlijk dat het verhaal nóg minder om het lijf heeft, al doen ze er bij AOne Games alles aan om dit aan het oog te onttrekken. Ze goochelen in Omen of Sorrow namelijk royaal met even poëtische als oubollige bindteksten en hinten regelmatig naar onontdekte achtergronden voor de personages, zonder ooit onverdeeld in hun kaarten te laten kijken. Het resultaat is een nevel van mysterie die over de gebeurtenissen in de verhaalmodus hangt, die afwisselend frustrerend en intrigerend werkt. Je blijft spelen, maar voelt toch aan dat er meer in had gezeten. Nu kan je het plot van Omen of Sorrow nog het beste omschrijven als een holle doos. Een mooi versierde holle doos, weliswaar – vol reliëftekeningen en andere tierelantijntjes – maar als puntje bij paaltje komt, zit er amper iets in.

Het elftal en de stadions

Het helpt ook niet dat je bij aanvang van het verhaal maar liefst vijf keer dezelfde ‘wolfman’ mag verslaan. Daar dient een ander probleem van Omen of Sorrow zich aan: wanneer je het rooster aan vechtersbazen opent, blijken het er gewoon te weinig te zijn. Met slechts elf personages ben je namelijk erg snel door je voorraad heen en dat is jammer, want als AOne Games één ding goed doet, is het je wel een diverse en fascinerende cast voorschotelen. Het Monster van Frankenstein passeert de revue, krijgt gezelschap van de gebochelde klokkenluider van de Notre Dame, mag het opnemen tegen de met gestrekte armen vooruit waggelende mummie Imhotep en loopt ook Vladislav III tegen het lijf – duidelijk een variant op Vlad the Impaler, oftewel dé inspiratiebron voor Bram Stokers Dracula.

Deze cast is van het eerste tot het laatste personage boeiend en het mag er ook op grafisch vlak best wezen. Omen of Sorrow plaatst net als pakweg Mortal Kombat X 3D vechtjassen in een 2D level met 3D elementen en hoewel die eerste game op geen enkel moment de grafische pracht en praal van die laatste kan evenaren, mag wat AOne op je scherm tovert er toch zijn. De personages zien er steevast memorabel uit, van de uit de kluiten gewassen kleerkast die Mr. Hyde heet tot de eerder genoemde Imhotep, die in gevechten niet springt, maar wel zijn torso van zijn benen rukt en al vliegend door het level transporteert. De animaties zijn vloeiend, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Omen of Sorrow nog beter was geweest met wat rondspattend bloed en andere soorten gore. Daar vragen dit soort monsters toch om.

De arena’s waarin de gladiatoren van deze game mogen aantreden, zijn minder indrukwekkend. Conceptueel prima (wij herkenden onder andere de hogere regionen van de Notre Dame) en gevarieerd, doch zodra je de taferelen in de achtergrond onder de loep neemt eerder leeg en oneventvol. Ja, in dat brandende gebouw zie je inderdaad een bloederig pentagram op de grond, maar er gebeurt niets mee en dat is jammer. Wat interactiviteit was ook leuk geweest, maar je kan nu eenmaal niet alles hebben. Over de soundtrack ben ik wél tevreden; met donkere en onheilspellende tonen voegt die immers heel wat toe aan het gotische sfeertje dat in Omen of Sorrow de plak zwaait. Het ontbreken van stemmen in de verhaalmodus noteer ik dan weer als een gemis. En dat is Omen of Sorrow tot dusver ook vooral: hit én miss.

Back to basics

Over het knokken zelf kunnen we kort zijn: Omen of Sorrow is uiterst toegankelijk en goochelt niet met tientallen ellenlange knoppencombinaties. In plaats daarvan opteert de game voor een hoop korte aanvallen, die zowel de tactici als de button bashers onder ons zouden moeten kunnen prikkelen. Het resultaat is een eenvoudige, doch behoorlijk verslavende vechtmachine, met als keerzijde van de medaille dat het Omen of Sorrow hier en daar toch wat aan diepgang ontbreekt. Die diepgang vinden we wel terug in de keuze van modi. Zonder origineel te zijn, biedt Omen of Sorrow namelijk alles wat je van een spel als dit mag verwachten, van verhaal en arcade tot versus en het immer populaire ‘knok-tot-je-erbij-neervalt’ survival. Opties genoeg, al had ik die misschien liever aangetroffen in de movelist of het personagerooster.