Review: Call of Cthulhu – Weinig schrijvers uit het begin van de vorige eeuw oefenen zo’n blijvende invloed uit op het hedendaagse videogamelandschap als H.P. Lovecraft. Survival horror games spelen maar wat graag leentjebuur bij het omvangrijke oeuvre aan kortverhalen en romans dat de schrijver in zijn zesenveertig levensjaren op papier wist te zetten, en zelfs andere genres steken wel eens een teen – of zelfs een volledig been – in het woelige water van de Lovecraft mythologie. Voorbeelden zijn er genoeg: van de Daedra uit Skyrim tot het krankzinnigheidsmechanisme in Amnesia, om nog maar te zwijgen over de ultieme liefdesbrief aan Lovecraft die wij vooral kennen onder de naam Bloodborne. Tijd voor een officiële bewerking, moet ontwikkelaar Cyanide gedacht hebben. En ze visten prompt één van de bekendste verhalen van de schrijver uit de plaatselijke bibliotheek en plakten er ‘the official videogame’ onder.

Darkwater Chronicles

Oké, eigenlijk is Call of Cthulhu voornamelijk gebaseerd op de gelijknamige tabletop RPG, die zijn inspiratie haalde bij de volledige Cthulhu mythologie en niet uitsluitend bij het gelijknamige kortverhaal. Dat neemt echter niet weg dat de vingerafdrukken van Lovecraft op weinig videogames zo zichtbaar zijn als op dit exemplaar. Call of Cthulhu gaat all-in op verhaalvlak en plaatst je in de doorgewinterde schoenen van Edward Pierce, een privédetective uit Boston met een traumatisch verleden in de Eerste Wereldoorlog en een wazig heden op de bodem van zijn whiskyglas. Het is 1924 en Pierce heeft zo stilaan genoeg van bedrieglijke echtgenoten en doorzichtige chantagepraktijken. Hij smacht naar een zaak die hem uit zijn dagelijkse sleur bevrijdt en krijgt meer dan waar hij op gehoopt had wanneer plots een oude man voor zijn deur opduikt, met een zaak waar zelfs ervaren rechercheurs wit van zouden wegtrekken.

De zaak voert Pierce naar Darkwater, een obscuur eilandje voor de kust van Boston, dat na het instorten van de lokale walvisvaart langzaam maar zeker in de vergetelheid raakte. Hier kwam Sarah Hawkins om het leven tijdens een mysterieuze brand in de woonkamer van haar landhuis, waarin ook Sarahs man en zoontje hun onfortuinlijke einde vonden. Een ongeluk, aldus de plaatselijke arm der wet, al fluisteren de inwoners van Darkwater dat Sarahs wankele geestestoestand wel eens aan de basis van de brand gelegen zou kunnen hebben. Pierce hoeft alleszins niet lang te graven om erachter te komen dat er meer aan de hand is. Een verdachte visvangst, een onheilspellend ondergronds gangencomplex, schilderijen van groteske creaturen die nét dat tikje te gedetailleerd zijn weergegeven… allemaal elementen die erop wijzen dat er achter het dagelijkse leven op Darkwater een duister geheim schuilgaat.

Lovecraftier dan Lovecraft

De bovenstaande puzzelstukjes vallen geleidelijk aan op hun plaats en vormen zo een verhaal waar de grootmeester trots op geweest zou zijn. De zoektocht van Pierce tikt namelijk alle vakjes aan die je doorgaans ook mag aankruisen wanneer je met de verzamelde werken van Lovecraft op de bank zit. Een geheime sekte die zich voortdurend bezighoudt met het uitvoeren van niet al te koosjere rituelen? Check. Antropomorfe gedaanten die eruitzien alsof ze verwekt werden in een ongoddelijke vrijpartij tussen mens en inktvis? Check. En een monsterlijke waarheid die de mensheid zo nietig verklaart dat alleen al een glimp opvangen van de reusachtige goden die de touwtjes in handen hebben, voldoende is om op slag je verstand te verliezen? Dubbel check. Pierces onderzoek naar de dood van Sarah Hawkins en haar familie is slechts het begin van een afdaling naar de diepste krochten van de waanzin.

Een perfecte score kunnen we op verhaalvlak echter niet uitdelen. Dat Call of Cthulhu bepaalde details aan de verbeelding overlaat en daardoor regelmatig behoorlijk verwarrend uit de hoek komt, zien we nog graag door de vingers. Ruimte voor interpretatie juichen we immers altijd toe. Maar Call of Cthulhu pakt iets te vaak uit met houterige dialogen om je de nodige expositie in te lepelen. Gesprekken voelen daardoor geforceerd aan, een feit dat alleen maar versterkt wordt door het niet bepaald doorleefde (en soms zelfs lachwekkende) stemmenwerk. Cyanide goochelt daarnaast ook te graag met droomsequenties, die na verloop van tijd niet alleen vermoeiend werken, maar tevens erg goedkoop gaan aanvoelen. Daar staat dan weer tegenover dat je in Call of Cthulhu regelmatig keuzes mag maken. Deze zijn lang niet altijd even voor de hand liggend en zorgen zo voor een toch lichtjes aangepaste spelersvaring.

Moeders Mooiste

We hadden het al even over het tegenvallende stemmenwerk en daar kunnen we nu ook een matige soundtrack aan toevoegen, die letterlijk alle clichés uit de horrorkast sleurt. Het sound design doet het beter; sinistere geluiden in de verte zorgen er te allen tijde voor dat je op je hoede bent en het onheilspellende gefluit in het pauzemenu bezorgde ons regelmatig de kriebels. Op visueel vlak is Call of Cthulhu eveneens een geval van hit én miss. De omgevingen baden in een onaardse, donkergroene gloed en ademen sfeer – zeker wanneer je door Darkwater dwaalt met een gaslantaarn in de hand. Het gebeurt echter zelden dat je beeldscherm niet verstoord wordt door een ongepaste lichtflits of andere vormen van screen tearing. Schrik ook niet te hard wanneer je andere personages tegen het lijf loopt. De karaktermodellen zijn afgrijselijk en teleporteren je hardhandig terug naar een vorige generatie consoles.

Tikkertje en Verstoppertje

Gedurende het grootste deel van zijn speelduur profileert Call of Cthulhu zich als een wandelsimulator met detective-elementen. Je dwaalt door de schaarsverlichte buurten van Darkwater, op zoek naar aanwijzingen met betrekking tot de familie Hawkins, en je praat zo nu en dan met de schaarse hoeveelheid inwoners die je op je pad treft. In het spel kan je enkele skilltrees aandikken met punten, waardoor bepaalde opties – zoals het hardhandig forceren van een gesloten deur of het om je vinger winden van een bewaker die in de weg staat – al dan niet toegankelijk worden. Net als in de Batman Arkham games kan Pierce een soort detectivezicht bovenhalen, waarmee hij gebeurtenissen uit het verleden reconstrueert in zijn hoofd. Erg uitdagend wordt het op dit vlak echter nooit; je moet al moeite doen om bepaalde aanwijzingen niét te vinden en je hebt altijd voldoende mogelijkheden om verder te geraken.

Af en toe kiest Cyanide echter ook voor een meer actiegerichte aanpak en daarvoor heeft de ontwikkelaar zich laten inspireren door titels als Outlast en Alien: Isolation. Pierce kan zich – ondanks zijn militaire achtergrond – niet verweren tegen de (on)menselijke obstakels die hij tegenkomt en raakt dan ook tegen wil en dank verwikkelt in enkele achtervolgingen en sluiplevels. De achtervolgingen zijn van korte duur en tevens behoorlijk gemakkelijk; de stealth segmenten vergen meer concentratie en roepen regelmatig frustratie op omdat het hele sluip-en-verstop systeem gewoon niet zo goed werkt. Een op papier razend spannend kat-en-muisspel tussen Pierce en een monster in een museumzaal, waarbij je krampachtig probeert uit het gezichtsveld van het gedrocht te blijven, mondde zo al snel uit in een onnozel spelletje tikkertje, waarin we als een malle rond de kamer renden met het beest op onze hielen.

Tussendoor strooit Cyanide ook nog met een aantal puzzels, waaronder enkele hersenkrakers die netjes balanceren op de lijn tussen te makkelijk en te moeilijk. Helaas gaat de ontwikkelaar ook hier een aantal keer de mist in. In de eerder vermelde droomsequenties durft het wel eens voor te vallen dat Pierce enkele cryptische taken moet uitvoeren. In zulke gevallen laat Call of Cthulhu de speler volledig aan zijn of haar lot over, wat resulteert in flink wat trial & error. Begrijp ons niet verkeerd: we vinden het bewonderenswaardig dat Cyanide ons slim genoeg inschat om ons niet heel de tijd bij het handje te houden, maar enige indicatie van wat we in godsnaam met bepaalde items moesten doen was leuk geweest. We zijn er uiteindelijk geraakt en hebben zelfs met enige voldoening naar de aftiteling zitten kijken, maar merkten toch dat de game het meest wist te floreren als eenvoudige wandelsimulator.

Conclusie

Call of Cthulhu mikt hoog met zijn op de Lovecraft mythologie gestoelde verhaallijn en is dan ook op zijn allerbest wanneer het plot de voorkeur krijgt op het bonte allegaartje aan gameplay-elementen. Zolang je naar hartenlust de onheilspellende wereld kan exploreren, blijkt Call of Cthulhu een uiterst sfeervolle horrorgame te zijn – één die voor de verandering eens niet om de haverklap uitpakt met een trommelvlies splijtend schrikeffect, maar eerder opteert voor een knagend gevoel van ongemak dat langzaam onder je huid kruipt. De gameplay (van de achtervolgingen tot de sluipsegmenten en van het speurwerk tot de occulte puzzels) is echter te wisselvallig van aard om lang te boeien. Meng dat met een bijzonder matige uitvoering op technisch vlak en je beseft dat we hier met een middenmoter te maken hebben, zij het ééntje dat best voor het nodige genot kan zorgen tijdens deze donkere dagen.

Pluspunten

  • Verhaal boordevol Lovecraft referenties
  • Sfeervolle spelwereld
  • Gameplay hits…

Minpunten

  • …en gameplay misses
  • Matige uitvoering op technisch vlak

7.0