Review: The Walking Dead: The Final Season – Episode 2: Suffer the Children

Review: The Walking Dead: The Final Season – Episode 2: Suffer the Children – Toen onlangs bekend werd dat Telltale Games per direct de deuren zou sluiten, sloeg dat nieuws in als een donderslag bij heldere hemel. Zo goed als niemand zag aankomen dat de studio, die nochtans jaarlijks meerdere episodische (en voor zover ik weet ook altijd relatief succesvolle) games op de markt bracht, zelfs de maand september niet zou overleven. Dat toont nog maar eens dat je lang niet altijd aan het uiterlijk kan zien of het daadwerkelijk goed met iemand gaat. Voor fans van Telltales The Walking Dead – dat inmiddels aan zijn laatste seizoen begonnen was – bleek de sluiting extra slecht nieuws te zijn. De kans is immers bestaande dat de reeks nu nooit zijn bedoelde einde zal kennen. De tweede aflevering is dus mogelijk ook de allerlaatste… en zal in afwachting van meer nieuws dan ook zo behandeld worden.

Opnieuw de wildernis in

De vorige aflevering eindigde ongemeen spannend, met Clementines kersverse alliantie met een groep jeugdige overlevenden op de helling dankzij een iets té moordlustige ingreep van haar protegé AJ. Toen bleek dat groepsleider Marlon al enige tijd zijn kompanen uitleverde aan een sinistere bende onbekenden en bovendien bereid was over lijken te gaan om dit geheim te beschermen, knalde de knaap hem onbesuisd een kogel in het achterhoofd. Goed gedaan, zou je denken – doch het feit dat Marlon zich eerder al had overgegeven aan de genade van Clementine, bemoeilijkt de zaken ietwat. Bij overmaat van ramp voerde AJ overigens enkel de lessen uit die jij hem als Clementine geleerd had. Voldoende redenen dus om je verblijf in het kamp duchtig in vraag te stellen… met even voorspelbare als drastische gevolgen.

AJ en Clementine worden na een stevig debat door de meerderheid van hun mede-overlevenden uit de groep gestemd en zonder pardon achtergelaten in de wildernis. Vooraleer je echter de woorden ‘terug naar af’ in de mond kan nemen, zorgt een dubbele ontmoeting ervoor dat je halsoverkop terugkeert en zo de jonge cast die in het vorige deel nog zo aandoenlijk bleek meesleurt in een oorlog op zakformaat. De ontmoetingen in kwestie zullen fans van het eerste uur doen kraaien van plezier, dankzij een verrassende connectie met het allereerste (en naar mijn mening nog steeds beste) seizoen van de reeks én een moddervette knipoog naar een bende antagonisten uit de comics, waar Telltale zich nog steeds het meest op baseert. Dit alles mondt uiteindelijk uit in een explosieve finale… en helaas ook een stevige cliffhanger.

Wordt (mogelijk niet) vervolgd

Het is lastig om deze aflevering van The Walking Dead niet in een ander licht te zien door de huidige problemen bij Telltale. Het onverhoopt sluiten van de studio zorgt ervoor dat deze episode mogelijk noodgedwongen dienst moet doen als de finale van de reeks en dat steekt toch een beetje. Als aflevering op zich is het verre van het slechtste dat de ontwikkelaar ooit in de virtuele rekken heeft gedropt, maar als climax van Clementines avontuur is het gewoonweg niet toereikend. Het is een typische tweede episode, zeg maar – één die meer watertrappelt dan vooruit zwemt en de speler vooral klaarstoomt voor wat nog komen gaat. Niet meteen geweldige ingrediënten voor een slotakkoord. Door de cliffhanger neemt de zure nasmaak alleen nog maar toe en al helemaal als je reeds betaald hebt voor alle afleveringen.

Babystapjes

Het wordt extra sneu wanneer je bedenkt dat Telltale de voorzichtige stapjes naar meer interactie die het in de vorige episode demonstreerde, hier gewoon verder zet. Het is een lijn die het doortrekken meer dan waard is, maar tevens een evolutie waar Telltale nooit het logische einde van zal zien. Conflicten met zombies zijn ook dit keer iets strategischer, maar nu viel me snel op dat er een wel erg makkelijke tactiek is om met elke tegenstand komaf te maken. Verkennen blijft belangrijk en de dialogen zijn even scherp als altijd – al detecteerde ik ook nu weer een gebrek aan subtiliteit waar Christopher Nolan trots op zou zijn. De quick-time events blijven ouderwets makkelijk, maar het lijkt me wat goedkoop om daar nu op te gaan zagen. Dit is gewoon weer Telltale pur sang; de succesformule in zijn meest ontwikkelde vorm.

Technisch eindigen we sterk

Ik zei het de vorige keer al en herhaal het nu weer met plezier: op technisch vlak is dit mogelijk het sterkste seizoen dat Telltale ooit in elkaar gebokst heeft. Ik heb als een bloedhond het scherm afgespeurd, maar detecteerde amper framerate drops of andere onregelmatigheden. Je zou de ontwikkelaar haast een schouderklopje geven. Eindigen op een hoogtepunt is in ieder geval geen slechte zet, al klinken dat soort uitspraken nu toch vooral als het streepje galgenhumor te veel. Op grafisch vlak blijf ik eveneens fan van dit seizoen. De game ziet er meer dan ooit uit alsof het letterlijk uit de pagina’s van Robert Kirkmans stripverhalen gestapt is en dat bedoel ik als een compliment. Het grauwe kleurenpalet draagt bij aan de sfeer, net als de doorleefde vertolkingen van de stemacteurs achter leidend duo Clementine en AJ.