Review: FIFA 19 – Wanneer ik met vrienden plaatsneem achter een PS4, is de kans groot dat we op het punt staan een aantal potjes FIFA tegen elkaar te spelen. De nieuwste game in het inmiddels ellenlange rijtje aan titels ook zelf aanschaffen is lange tijd echter uit den boze geweest. Als verstokte Antwerpfan – voor de Nederlanders onder ons: Antwerp is de oudste club van Belgenland en tevens één met een legendarisch fanatieke aanhang waar ik graag mezelf toe reken – nam ik lange tijd koppig de stelling “géén FIFA zonder mijn favoriete club” in de mond. Wanneer die club er dan maar liefst dertien jaar over doet om terug het hoogste niveau te bereiken, blijft het op FIFA-vlak lang bij leentjebuur spelen. Nu Antwerp niet alleen terug is, maar ook weer ouderwets sterk voetbal uit zijn mouwen schudt, ligt de nieuwe FIFA uiteraard weer in de bovenste lade ten huize Spapen. We love you, Antwerp. En FIFA 19 ook, zo blijkt.

Het échte Kampioenenbal

FIFA 18 kon het al niet laten om bij aanvang zijn mascotte Cristiano Ronaldo direct voor de virtuele leeuwen te gooien en FIFA 19 trekt die lijn rustig door. Nog voor je effectief van start gaat en gevraagd wordt om een profiel te creëren, krijg je immers al een wedstrijd op het scherpst van de snede voorgeschoteld. Niet alleen het onlangs door Ronaldo vervoegde Juventus wordt hier koninklijk in de schijnwerpers geplaatst, ook de laatste aanwinst die EA op licentievlak wist te verzilveren heeft een ereplaatsje in deze eerste kennismaking. Voor wie minder goed is in het tussen de lijnen door lezen: je mag wanneer je FIFA 19 voor de eerste keer opstart meteen met Juventus trachten de Champions League te winnen en wel tegen de geslepen tegenstanders van Paris Saint-Germain. Vuurwerk gegarandeerd.

Een vlotte 4-2 overwinning later kijk ik zelfgenoegzaam naar het startscherm van de game en besef ik opnieuw dat FIFA 19 door zijn licenties eigenlijk al een haast onoverbrugbare voorsprong heeft op directe concurrent Pro Evolution Soccer. Het is nu eenmaal een stuk leuker om Chelsea het vuur aan de schenen te leggen dan een partijtje te winnen tegen London FC. FIFA 19 kan rekenen op realistische versies van de voornaamste competities, waarin je de juiste ploegen treft met daarin de spelers die op dat moment écht hun clubkleuren verdedigen. Dat gevoel van authenticiteit is in principe onbetaalbaar. Nu FIFA 19 met de Champions League, de Europa League en de Europese Supercup ook de grote Europese toernooien officieel aan zijn rooster toegevoegd heeft, is het totaalpakket alleen maar aantrekkelijker geworden.

Helden van het voetballeven

Wie de voorbije twee jaar steevast in zijn buidel tastte om de nieuwe FIFA in zijn spelconsole te kunnen schuiven, heeft vast al wel gehoord van Alex Hunter, zijn halfzus Kim en goede vriend Danny Williams. Deze fictieve voetbalgoden speelden in de vorige twee iteraties van de game de hoofdrollen in The Journey, een verhaalmodus die met wisselend succes trachtte om de nodige dramatiek aan de game toe te voegen, zowel op als naast het veld. De drie figuren hebben elk zo hun dromen (Williams en Hunter azen op de Champions League trofee, Kim hoopt het WK Vrouwenvoetbal te winnen) en het is aan jou om deze in de mate van het mogelijke te verwezenlijken. Op het veld gaat dit op de gebruikelijke wijze: met enkel het personage of zijn/haar volledige team onder je duimen. Ernaast is een ander verhaal.

Je mag het drietal immers ook door hun rijkelijk gevulde privéleven manoeuvreren en doet dit voornamelijk door net als in een RPG belangrijke keuzes te maken. Op welke manier wil je in de belangstelling staan? Met wie mag je samenwerken? En trek je kledij aan die je trainer voor de borst stoot, maar je populair maakt bij het grote publiek of net omgekeerd? De hoeveelheid details is bewonderenswaardig, maar helaas ben je uiteindelijk toch voornamelijk naar meetings tussen spelers en managers aan het kijken. Hoezeer EA ook probeert om de verhaallijnen van de nodige schwung te voorzien, als puntje bij paaltje komt is het voor iemand die gewoon virtueel wil voetballen allemaal niet zo bijster interessant. Dat de personages van bordkarton zijn en het stemmenwerk evenmin indruk maakt, helpt ook niet. Leuk voor even.

Manager op en naast het veld, meester in het gokkantoor

De meeste aantrekking zit voor mij nog steeds in de carrièremodus. Je kruipt hier in de huid van de manager van je favoriete team en speelt vervolgens alle wedstrijden van dat team, terwijl je eveneens achter de schermen alle touwtjes in handen houdt. De transfermogelijkheden zijn net als elk jaar weer dat tikje realistischer en uitgebreider, zeker nu je ook rekening dient te houden met de karakters en persoonlijke wensen van de spelers in kwestie. Gewoon snel een wedstrijdje spelen gaat uiteraard ook nog steeds, zij het met meer opties dan voorheen. Zo worden potjes tussen vrienden meteen een stuk competitiever nu FIFA 19 zonder verpinken bijhoudt hoeveel partijtjes je al tegen bepaalde mensen gewonnen of verloren hebt. De mogelijkheid om de regels van de sport aan te passen, houdt het geheel ook langer fris.

Je persoonlijke vaardigheden bijschaven doe je nog steeds aan de hand van de zogenaamde skill games, mini-games die bepaalde aspecten van het spel uitvergroten en ofwel automatisch gestart worden tijdens laadschermen, ofwel rechtstreeks geselecteerd kunnen worden in het menu. Het immens populaire FIFA Ultimate Team is, ondanks de recente aantijgingen van het Belgische gerecht, ook nog steeds van de partij. Geïnteresseerden zullen blij zijn met nieuwe iconische aanwinsten als Johan Cruyff en Rivaldo, al gebiedt de eerlijkheid mij toe te geven dat die gokpraktijken bij mij vooral een vieze nasmaak nalaten. FIFA 19 is met andere woorden opnieuw een heel volledig aanvoelend pakket… al biedt de game uiteraard voor het zoveelste jaar op rij weinig nieuws onder de zon. Het is goed, maar vooral ook meer van hetzelfde.

Hoe verander je een winnend team? Beetje bij beetje

Virtuele voetbalpuristen zullen opmerken dat EA de formule van FIFA weer lichtjes getweakt heeft. De game zal nooit echt heel anders aanvoelen dan het vorige deel, al zie je hier en daar wel wat vernieuwing opduiken. Duels zijn bijvoorbeeld een stuk fysieker geworden, waardoor het juist afschermen van de bal vaak cruciaal blijkt. Spelers nemen op tactisch vlak ook betere beslissingen; zo zullen ze regelmatig een bal buiten laten lopen wanneer ze hier voordeel uit kunnen halen. Een resem nieuwe ‘first touch’ mogelijkheden geeft FIFA-fanaten tenslotte iets nieuws om zich in te verdiepen, maar de doorsnee speler zal deze mogelijkheden volgens mij niet als doorslaggevend beschouwen. FIFA blijft naar mijn mening dus vooral aanvoelen als een jaarlijkse upgrade. Of dat zestig euro waard is, is een andere discussie.

Wacht even… is DAT Hairemans?

Op visueel vlak zet de game opnieuw enkele stapjes vooruit, met sterspelers die steeds meer de grens met het fotorealisme overschrijden en supporters die bij vlagen haast van vlees en bloed gemaakt lijken te zijn. Helaas blijkt hier wel degelijk sprake te zijn van een soort virtuele ranglijst. De topploegen (en dus ook de teams die het vaakst op de voorgrond treden) zien er spectaculair uit, de kleinere broertjes… moeten het met heel wat minder make-up doen. Als ik terug even Antwerp erbij sleur – de club die in mijn hart op het hoogste schavot prijkt, maar in realiteit (nog) niet bij de absolute top hoort – dan merk ik al snel dat spelers als Geoffrey Hairemans vaak in de verste verte niet lijken op hun echte tegenhangers. Ergens begrijpelijk, ergens jammer. Gelukkig is FIFA 19 op audiovlak evenwichtiger. De sfeer in de stadions gaat er opnieuw op vooruit en het commentaar komt ook weer dat tikje echter uit de hoek.

Conclusie

FIFA 19 maakt babystapjes in de juiste richting en eerlijk gezegd had ik ook niet anders verwacht. Als je al lange tijd een winnende duif in de til hebt, ga je dat beest niet kortwieken in de hoop dat hij plots al wandelend een trofee in de wacht sleept. FIFA 19 is vooral een upgrade van FIFA 18, één die voor de kenners enkele leuke gameplay tweaks in petto heeft, maar bij het grote publiek vooral zal scoren met zijn geüpdatete licenties en de op visueel vlak spectaculair vormgegeven voetbalsterren. Al blijft van die pracht en praal heel wat minder over wanneer je het aandurft om kleinere teams onder je duimen te nemen. Als puntje bij paaltje komt, kunnen we over FIFA 19 enkel muggenziften. De game is weer een tikje beter dan zijn voorganger en overtuigt zonder te innoveren. Voorlopig dus geen degradatie.

Pluspunten

  • Weer een stapje vooruit op vlak van gameplay
  • Tal van spelmodi en gameplay opties
  • Authentieke licenties (waaronder de Champions League)
  • Visueel overwegend sterk

Minpunten

  • Weinig nieuws onder de zon
  • The Journey niet bijzonder interessant
  • Grafische pracht en praal reikt niet tot aan de minder bekende teams

8.0