Review: Downward Spiral: Horus Station (PS VR)

Review: Downward Spiral: Horus Station (PS VR) – Sciencefiction en virtual reality zijn een goede match en dat is natuurlijk niet heel vreemd. Mensen die nieuwe technologie omarmen houden vaak van dit specifieke genre waardoor het aanbod van sci-fi games op het PlayStation VR platform relatief groot is. Downward Spiral: Horus Station zou wat dat betreft meteen op de radar van sciencefiction liefhebbers moeten staan. Ontwikkelaar 3rd Eye Studios omschrijft Downward Spiral: Horus Station als een zero-gravity verhaal ‘dat niet verteld, maar ontdekt moet worden’. Is een verlaten ruimtestation in Zero-G verkennen (in virtual reality) de moeite waard?
Let op: De game is volledig speelbaar zonder PS VR headset, maar eerlijkheidshalve moeten we vermelden dat we de game voornamelijk hebben gespeeld in de virtual reality modus.

Waarom ben ik hier ook alweer?

Wanneer je Downward Spiral: Horus Station opstart, dan krijg je wellicht een verkeerd beeld van de game. Je avatar zweeft over een dromerige woestijnplaneet waarbij je bewegingen tot een minimum beperkt worden. Ik moest kort denken aan het boek Dune van Frank Herbert en in mijn hoofd was de vergelijking met de tijdloze klassieker al onbewust gemaakt. De stille hoop op een diepgaand, meeslepend verhaal dat je nablijft lang nadat je de game hebt uitgespeeld bleek echter niets meer dan ijdele hoop. De verhaallijn die ‘ontdekt, maar niet verteld’ moet worden is nagenoeg onzichtbaar.

Natuurlijk, ik snap dat de ontwikkelaar een setting probeert neer te zetten door je in het ruimtepak zelf te hijsen, maar in het geval van Horus Station: Downward Spiral had het verhaal best een paar onsjes meer mogen zijn. Oude televisieschermen in de game tonen je weliswaar je volgende doel, maar je weet nooit waarom je iets moet doen. Je wordt van A naar B gestuurd als een kip zonder kop, terwijl je blind eenvoudige opdrachtjes uitvoert. Het wie, wat en waarom is en blijft tijdens de hele game vaag, waardoor de gebrekkige verhaallijn moet leunen op ijzersterke gameplay gedurende de vier uur durende campagne. Maar is die gameplay wel zo sterk?

Knoppen, deuren, guns en keycards

Je raakt snel bekend met alle mogelijke interactieve objecten in Downward Spiral: Horus Station. Een deur open je met de deurhendel. Soms moet je een deur of een deel van het station voorzien van stroom door grote cilinders in houders te plaatsen gevolgd door het drukken op een knop. Soms zijn deuren gesloten en zul je op zoek moeten gaan naar een keycard voordat je verder kan. Andere keren word je gepresenteerd met tijdsgebaseerde, simpele puzzels waarbij je bijvoorbeeld op een knop drukt, waarna je twintig seconden hebt om de deur te bereiken. Kun je de deur niet openen binnen die tijd, dan moet je het kunstje herhalen. Al snel vind je ook de nodige guns om jezelf mee te verdedigen tegen de doorgedraaide robots die Horus Station beschermen, variërend van handguns tot shotguns tot automatische geweren. Die wapens voelen goed aan en klinken tof, maar er is één groot manco.

Het richten werkt namelijk niet altijd even vlekkeloos waardoor je snel je toevlucht neemt in het leegschieten van het magazijn in de hoop dat je iets raakt. Je kan in iedere hand een item of wapen vasthouden en het switchen tussen verschillende items is in tegenstelling tot het richten erg goed uitgewerkt. Wisselen van items gaat intuïtief zonder dat je er over na hoeft te denken en dat is een compliment. Mocht je een gevecht niet overleven, dan word je avatar meestal naast de plek waar het gevecht plaatsvindt gekloond zonder dat het consequenties heeft. Je verliest niks, je bent niet minder sterk en je hoeft slechts een deur uit te stappen om het vuurgevecht voort te zetten. Vijanden die je hebt vernietigd respawnen niet, waardoor de uitdaging een oefening in uithoudingsvermogen wordt en niets meer dan dat.

Zero-G is een bitch die er goed uitziet

Rondzweven in Zero-G is overigens niet makkelijk. Je plaatst je handen tegen de wanden van Horus Station en duwt je van de wand af om ergens naartoe te zweven. In alle waarschijnlijkheid werkt dit in de echte wereld precies zo, maar het is vrij frustrerend als de resultaten niet consistent zijn. De ene keer zweef je precies zoals je zou verwachten, terwijl je – bij precies dezelfde handeling – de andere keer blijft hangen zonder enig resultaat. Nee, dit is allesbehalve leuk. Gelukkig vind je in het eerste kwartier een grappling gun, waarmee manoevreren een stuk consistenter én leuker wordt. Daarna zul je nooit meer zonder spelen, dus het is de game vergeven dat je het eerste kwartier een beetje moet aanmodderen. Het is daarnaast ook helemaal geen straf om een beetje aan te rommelen aan het begin van de game, omdat de game er geweldig uitziet. Op audiovisueel gebied is Downward Spiral: Horus Station een waar genot, zeker in virtual reality.

De omgevingen in het ruimtestation zijn weids opgezet en zien er zonder uitzondering erg goed uit. Het wordt ook maar weer eens overduidelijk hoe belangrijk goede audio is om een specifieke sfeer op te bouwen en op dat vlak slaat Downward Spiral de spijker op zijn kop. De graphics tezamen met de audio geven je een gevoel van vervreemding en verwondering terwijl je rondzweeft in Zero-G. De vergelijking die door velen gemaakt wordt met Stanley Kubrick’s 2001: A Space Odyssey is wat ons betreft ook een terechte.