Review: The Persistence (PS VR)

Review: The Persistence (PS VR) – Het aantal titels voor PlayStation VR dat een langere speelduur kent dan een uur of tien, kun je op twee handen tellen. Voor iedere Skyrim VR of Resident Evil VII zijn er genoeg voorbeelden te verzinnen van leuke games die je binnen een paar uurtjes uit kan spelen. Ontwikkelaar Firesprite (bekend van The Playroom) wil met The Persistence dat relatief magere aanbod van langere games uitbreiden. De game wordt gecategoriseerd als een rogue-like sci-fi survival horror titel die precies doet wat je zou verwachten. Een vleugje Alien: Isolation hier, een snufje Dead Space daar en dat afgerond met een sausje DOOM VFR. Op papier lijkt de game een winnaar te zijn en weet je wat? The Persistence is een geweldige game die eigenlijk niet mag ontbreken in je VR-bibliotheek! Lees verder als je wilt weten waarom!

Dood, verderf en zwarte gaten

The Persistence is de naam van het ruimteschip waarin alles fout is gegaan. Het schip is gestrand bij een zwart gat en de gehele bemanning is dood, met uitzondering van de engineer die het schip ontworpen heeft. In de toekomst heeft de mensheid een oplossing gevonden voor onze sterfelijkheid; met behulp van replicators kunnen menselijke lichamen geregenereerd worden wanneer iemand iets slechts overkomt. Slechts één replicator op het schip werkt naar behoren, de andere zijn over de rooie gegaan en produceren non-stop defecte en gemuteerde lichamen. Het is aan jou om er voor te zorgen dat The Persistence het zwarte gat ontvlucht om zo een tweede kans op een nieuw leven te krijgen.

Om The Persistence voor te bereiden op de ontsnapping zijn er een aantal taken die je uit moet voeren, verspreid over een aantal niveaus op het ruimteschip. En dat terwijl het binnenste geteisterd wordt door allerlei monsterlijke gedrochten. Het verhaal is niet heel bijzonder te noemen, maar de uitvoering daarentegen is dat absoluut wel. Je begint in een kloon van het lichaam van ene Zimri Eder, voormalig veiligheidsofficier van The Persistence. Je linkerhand fungeert daarbij als kortstondig schild terwijl je in je rechterhand een Harvester vasthoudt – een soort geweer waarmee je stamcellen van alle monsterlijke creaties in het schip kunt oogsten. Die stamcellen gebruik je vervolgens om je kloon te verbeteren bij een DNA Sequencer.

Gezondheid, stealth, effectiviteit van mêlee aanvallen en de hoeveelheid ‘dark matter’ zijn attributen die je permanent kunt verbeteren om opvolgende sessies net iets gemakkelijker te maken. Dark matter wordt gebruikt om je kloon over korte afstanden te teleporteren en dient daarnaast als brandstof voor de scanner die het mogelijk maakt om vijanden door muren heen te zien. Terwijl je door het schip heen sluipt, vind je FAB chips die je in Fabricators kunt gebruiken om wapens en uitrusting mee vrij te spelen en te upgraden. Ook hier geldt dat het wapen beschikbaar blijft voor fabricage wanneer je deze eenmaal hebt vrijgespeeld.

Succesvolle samensmelting van genres

Aanvankelijk leunt The Persistence heel erg op het survival-horror aspect. Je kloon is nog nat achter de oren waardoor je min of meer gedwongen wordt om rond te sluipen in de hoop dat je niet door twee of meer vijanden tegelijkertijd ontdekt wordt. Gedurende de periode dat je skills nog niet dermate vergevorderd zijn, dat je makkelijk de vloer aanveegt met een groepje freaks, gaan de haren in je nek rechtop staan als je het geluid van een hissende, gorgelende vijand in je nabijheid hoort. Als je uiteindelijk sterft (en dat is vrijwel onoverkomelijk) dan start je nieuwe kloon weer vanuit de oorspronkelijke replicator.

Wat dan meteen opvalt is dat de layout van het hele schip anders zal zijn, inclusief de locatie van alle gevaren, vijanden en items. Dat maakt een playthrough altijd weer afwisselend en leuk. De eerste uren voelt de game aan als een échte survival horror titel, maar naarmate je kloon steeds sterker wordt en het aantal vrijgespeelde items, kloons (je kunt namelijk andere lichamen ontdekken wanneer je van de gebaande paden afwijkt) en wapens toeneemt, verschuift de focus van survival horror naar actie. En gelukkig stelt de game ook hier absoluut niet in teleur.

De grote hoeveelheid verschillende guns zijn leuk om mee te experimenteren en je gaat op zoek naar originele manieren om je vijanden een kopje kleiner te maken. Je kan bijvoorbeeld direct achter een vijand teleporteren om zijn stamcellen te oogsten met de harvester. Terwijl de anderen inmiddels op je afstormen kun je de tijd vertragen zodat je rustig headshots uit kan delen om de minder sterke vijanden uit te schakelen. De sterkste vijand laat je leven om die tenslotte te converteren tot je sidekick met een zogenaamde Ivy Serum capsule. Kick ass!

Knap staaltje VR-akmanschap

In VR-games valt of staat alles bij een degelijke technische uitvoering. Wat dat betreft slaat ontwikkelaar Firesprite de spijker op zijn kop ten aanzien van de besturing. De DualShock 4 controller wordt gebruikt om je personage te verplaatsen terwijl je hoofd alle interactie verzorgt met de omgeving. Dat werkt uitstekend en het oppikken van items of het richten van je geweer gaat vloeiend en gemakkelijk. De game heeft enorm veel mogelijkheden om de VR-ervaring voor eenieder aangenaam te maken en dat is lang niet altijd het geval bij andere titels. Of je nu een nieuwe VR gebruiker bent of een veteraan, er zit altijd een optie bij die het beste bij je past.

Tracking werkt uitstekend en op geen enkel moment moest ik de set herkalibreren. Het enige gemis is het feit dat PlayStation Move controllers helaas niet ondersteund worden, wat enigszins afbreuk kan doen aan de o zo belangrijke immersie in VR-titels. Grafisch ziet de titel er prima uit alhoewel het zeker niet de mooiste titel op het platform is. Er had wel een beetje meer variatie in de omgevingen mogen zitten met mogelijkerwijs wat meer kleurgebruik dan de vele grijstinten die nu gepresenteerd worden. De audio daarentegen is geweldig. Het piepen en kraken van de voegen van The Persistence gevolgd door de oerkreten van een mutant die op je afstormt in de nauwe, claustrofobische gangen is geweldig. Soms zijn er vlagen van Alien-achtige riedeltjes te horen die je het gevoel geven dat je echt in een science-fiction film zit.

Tot slot moeten we de originele multiplayer nog even noemen. Je kan met maximaal drie andere spelers de game spelen waarbij zij via een telefoon of een tablet het leven van de speler makkelijker of moeilijker maken. Deze manier van multiplayer hebben wij nog niet eerder gezien en het beste aspect van dit alles is dat het ook daadwerkelijk goed werkt. Origineel en wat ons betreft zouden meer ontwikkelaars dergelijke features in moeten bakken, want het voegt écht iets toe, zeker wanneer het goed wordt uitgevoerd. Iets wat een feit is in dit geval.