Review: SEGA Mega Drive Classics

Review: SEGA Mega Drive Classics – Een nieuwe collectie games van SEGA heeft het levenslicht gezien. De SEGA Mega Drive Classics collectie heeft maar liefst 50 first party games direct beschikbaar om te spelen op je (dan wel virtuele) Mega Drive. Voor de wat oudere gamer prachtige nostalgie, voor de wat jongere gamer misschien wel één van de leukste (interactieve) geschiedenislessen ooit. Het concept werkt goed en de collectie zal je voorzien van uren, zo niet dagen aan speelplezier. Het is echter niet iets geheel nieuws, want we zijn inmiddels bij de zevende collectie aangekomen die deze ontwikkelaar en uitgever heeft uitgebracht. Is deze current-gen collectie zijn geld dan nog wel waard?

SEGA Mega Drive: cashcow sinds 1988

De Mega Drive was veruit de meest populaire console van SEGA ooit. Het was met ruime voorsprong de eerste 16-bit console die op de markt verscheen en werd vervolgens een enorme concurrent van de SNES. In Europa had de console zelfs een groter marktaandeel dan de SNES. De Mega Drive bleef jaren een geliefde console bij de fans. Het is dus niet gek dat SEGA met haar zoveelste Mega Drive collectie wil terugblikken op deze goede oude tijden. De vraag is echter of SEGA de aandacht van gamers vast weet te houden.

Het is een beetje afhankelijk van hoeveel van deze collecties je al in de kast (of game-lijst) hebt staan. Is het antwoord daarop nul? Dan is de SEGA Mega Drive Classics collectie een fantastische samenstelling om mee te beginnen aan je figuurlijke tijdreis naar de jaren 90. Met maar liefst 50 games, is dit immers verreweg de meest uitgebreide collectie die SEGA ooit heeft uitgebracht en oh boy, er zitten wat ‘gouwe ouwen’ tussen die voor alle leeftijden nog steeds leuk zijn om te spelen!

Een goed begin is het halve werk

SEGA Mega Drive Classics brengt je na de intro-trailer meteen naar de droomkamer van iedere fanatiek gamende 90’s kid. Deze kamer was eerder al te zien in een pc-versie van de collectie en die wordt nu hergebruikt voor deze release. De menu-opties zijn creatief verwerkt in de meubels van de kamer; de klok laat je de tijd in de kamer aanpassen, de Mega Drive-controller geeft je een aantal controller-opties, de oude huistelefoon geeft je de mogelijkheid om de online multiplayer te starten en de trofee op het bureau laat je de Trophies en challenges bekijken. Vervolgens heb je natuurlijk de twee belangrijkste meubels in de kamer: de tv en een boekenkast vol games!

Je hoeft gelukkig niet bepaalde uitdagingen te voltooien voordat je bepaalde titels kan en mag gaan spelen. Wat ons betreft een grote vooruitgang ten opzichte van van Sonic’s Ultimate Mega Drive Collection (PS3), waarin dat nog wel van toepassing was. Alle 50 titels kun je letterlijk in de virtuele Mega Drive steken en het spel begint dan direct op de oude tv te spelen. Je hebt dan nog de keuze of je fullscreen wilt spelen of naar de tv wilt kijken. Als je voor de tweede optie kiest, zit er zelfs een ‘bolling’ in het scherm om zo goed mogelijk jouw oude tv-ervaring na te bootsen. Fullscreen ziet er echter ook prima uit en dat neemt deze bolling uiteraard weg, waardoor het beeld niet enigszins vertekend raakt.

Wat wel een irritatiefactor is, is dat de besturing in-game wordt aangeduid op basis van een Mega Drive controller. Helaas is een ‘vertaling’ naar een DualShock 4 controller iets teveel gevraagd voor SEGA, dus je zult zelf moeten uitvogelen hoe de games precies bestuurd worden. Bij sommige games heb je dat zo te pakken, maar lang niet ieder spel laat zich even goed besturen. Dit heeft natuurlijk met de ouderdom van de titels te maken, maar een wat meer specifieke uitleg met betrekking tot de DualShock 4 controller had niet misstaan. Dat had wat in-game frustratie bij verschillende titels kunnen voorkomen.

To be this good takes ages, to be this good takes SEGA…?

Je kast vol games staat op alfabet gesorteerd, maar je kunt ook je games als favorieten kiezen, waardoor ze voor het gemak voorin op de bovenste plank komen te staan. Je zult er vast een goed aantal klassiekers tussenuit pikken voor deze favorietenlijst. Top-games als Streets of Rage, Sonic 1 en 2, Golden Axe (1, 2 en 3), Phantasy Star (2, 3 en 4), Virtua Fighter 2, om er een paar te noemen, zijn games die je zeker niet kan missen in een ‘ultieme’ collectie. Maar ook de wat minder bekende titels als Ristar, Decap Attack, Beyond Oasis, Bonanza Bros en Wonder Boy in Monster World moet je zeker eens proberen.

Natuurlijk heb je nu ook de kans om alle spellen online samen te spelen, inclusief leaderboards. Dat is voor de fanatieke gamers een leuke extra en hoewel het mij persoonlijk niet zoveel doet, kan ik me goed voorstellen dat anderen hier heel erg enthousiast van worden. Ook erg fijn is de mogelijkheid om vooruit en achteruit te spoelen. Geen zin om die lange lappen tekst door te nemen? Even vooruit spoelen en je kan verder. Maak je een foutje? Spoel even achteruit en probeer het opnieuw. Het is misschien wat cheaten, maar bij dit soort games kan het weleens handig zijn, omdat het niveau toch wel erg anders is dan we vandaag de dag gewend zijn.

Maybe a few more ages…

In deze collectie zitten kwalitatief goede games, maar dat kan je niet van alle 50 games verwachten. Voor iedere klassieker in z’n genre kun je minstens twee games met hetzelfde concept verwachten, die veelal niet van hetzelfde niveau zijn. Op zich leuk als je meer van hetzelfde zoekt, daar niet van, maar voor 50 games is het lijstje met beschikbare genres wat aan de korte kant. Samengevat; RPG’s, Sonic games, hier en daar een verdwaalde puzzelgame, shoot/beat ‘em ups en platformers of een combinatie van die laatste drie. Dat is geen ramp, maar het is jammer dat SEGA niet wat meer buiten haar eigen bibliotheek is getreden en andere titels heeft aangekocht. Denk aan Mickey Mania, Aladdin, de Spider-Man en Batman-games, Mortal Kombat enzovoort.

Hoewel de collectie leuk is, is het uiteindelijk toch een wat gemakkelijk product. Emuleer een paar oude games en hang er een prijskaartje aan. Zelfs de moeite die ze bij Sonic’s Ultimate Mega Drive Collection (PS3) namen om alle boxarts in 3D te renderen, is hier achterwege gelaten. Verder zitten er weinig andere extra’s in deze collectie. De enige extra is dat sommige games regio-opties hebben, waardoor je de regio’s Japan of US kunt kiezen. Dit levert andere titels en soms ook in-game wat verschillen op, dus dat is een leuke toevoeging. Voor de rest is het qua extra’s vrij karig en dat is jammer. Veel games hebben een rijke geschiedenis en daar had zeker wat mee gedaan kunnen worden. In die zin zat er nog veel meer potentie in deze collectie, maar helaas is dat onbenut gebleven.